Het is zondag. We hebben ons los getrokken uit de loomheid en onze lijven in de auto gezet. De blazers spuwen gepanikeerd benauwde lucht. Langzaam brengt de airco het geblaas tot bedaren. We rijden de stadsring van Groningen op en dan de A7. Goed geconserveerd rijden we in onze vrieskist Slochteren binnen. De auto parkeren we vlakbij landgoed Fraeylemaborg.
We maken een fraeye struin door de borgtuin. Onze opgetogen stemmen ritselen onder het bladerdak. We reizen in afstand. Naar zandstranden en besneeuwde bergtoppen. Plaatsen waar we nog eens moeten zijn. We reizen in tijd. Naar wie hier vroeger liep en wie wij dan geweest waren. De grote zwarte walnootboom heeft het allemaal gezien.
Ons gebabbel komt tot stilstand bij het terras van het restaurant. We zoeken een tafeltje.
Het is bewolkt, zoals zo vaak hier. De wind speelt met haren en servetten. Ik streel de bekende arm naast me. Ik hoor niets bijzonders: rinkelende glazen, geroezemoes, voetstappen op het grind.
Alles is gewoon, nu.
We bestellen, we eten, we rekenen af.
Er gebeurt niets groots.
Niets meeslepends.
We dwalen niet af naar binnen.
Snellen niet vooruit.
Reizen niet naar verre oorden.
Alles is gewoon nú.
En ik ben nu gewoon gelukkig.
Beeld: Pexels.com